საქართველოს უზენაესი სასამართლოს 2014 წლის 18 თებერვლის №ბს-463-451(კ-13) გადაწყვეტილება

საქართველოს უზენაესი სასამართლოს განმარტებით, ორსული მოხელის სამსახურიდან პირადი განცხადების საფუძველზე განთავისუფლების შემთხვევაში, ადმინისტრაციულმა ორგანომ უნდა შეაფასოს ორსული მოხელის მიერ გამოვლენილი ნების ნამდვილობა ანუ ნება გამოვლენილი იყო თუ არა თავისუფლად, შეუზღუდავად, არაკეთილსინდისიერი ზემოქმედებისგან დაცულად. ამასთან, ადმინისტრაციულმა ორგანომ  უნდა გაითვალისწინოს საჯარო მოხელის განსაკუთრებული მდგომარეობა — ორსულობა. 

მხოლოდ წერილობითი განცხადება, რომლითაც ორსული საჯარო მოხელე დაკავებული თანამდებობის დატოვებას ითხოვს, შეიძლება არ გახდეს ადმინისტრაციული ორგანოს მხრიდან დაკმაყოფილების სამართლებრივი საფუძველი.  საკასაციო სასამართლოს განმარტებით, ორსულ ქალთა და მათი უფლებების განსაკუთრებული დაცვის რეჟიმში მოქცევა მისი ობიექტური მდგომარეობითაა განპირობებული. ორსული ქალის  ნების გამოვლენის ნამდვილობა საჭიროებს სრულიად სპეციფიურ გამოკვლევას, თუ რა გარემოებებით არის გამოწვეული სურვილი სამსახურიდან გათავისუფლების თაობაზე, რა შედეგების მომტანია ეს მისთვის, ბავშვის ინტერესებისათვის და სრულად აცნობიერებს თუ არა ის ნების გამოვლენის შედეგად მიღებულ გადაწყვეტილების შედეგებს.  აღნიშნული პოზიცია არ უნდა იყოს გაგებული  იმგვარად, რომ ორსული ქალის ან მეძუძური დედის  ნების გამოვლენა არსებითად განსხვავდება ქმედუნარიანი პირის ნების გამოვლენისგან, არამედ, ორსულ ქალთა სამართლებრივი დაცვის განსაკუთრებული სტანდარტი საპროცესოსამართლებრივი თვალსაზრისით უნდა გამოვლინდეს მტკიცების ტვირთის სპეციფიკური გადანაწილებით. ამ მხრივ, ადმინისტრაციული ორგანოს გადაწყვეტილებები უნდა მოექცეს საერთაშორისო სტანდარტების ქვეშ და შესაბამისობაში უნდა მოდიოდეს ცალკეულ სამართლებრივ ინსტიტუტებთან და სტანდარტებთან.

მარიამ ლაბარტყავა